سه وضعیت در مکان یابی فایل شکسته کدامند؟
تمام رویه‌ها دربردارنده ایجاد خطاهای بیشتر هستند که در نهایت ممکن است پیش‌شناخت از دندان را به خطر بیندازد. بنابراین، دندانپزشک باید به طور مداوم پیشرفت رویه‌های مدیریتی را مورد ارزیابی مجدد قرار دهد و در صورت نیاز گزینه‌های جایگزین را در نظر بگیرد. بهینه‌ترین و بهترین گزینه در مدیریت فایل شکسته، رتریوال قطعه است به طوری که به کارگیری دقیق ابزار و پرکردن می‌تواند به اندازه دلخواه انجام شود.
قبل از هر تصمیمی و به‌ویژه شروع تلاش‌ها برای رتریوال قطعه فایل شکسته، مراحل خاصی باید دنبال شود. یکی از این مراحل مکان یابی فایل شکسته است.
مکان یابی فایل شکسته شده اطلاعات پایه و اساسی برای تصمیم‌گیری در مورد مدیریت بالقوه قطعه فراهم می‌کند. سه وضعیت مختلف وجود دارد که طبق آنها، دندانپزشک باید یک قطعه را رؤیت، شناسایی و مکان‌یابی کند. این وضعیت‌ها عبارتند از:
1. مکان یابی فایل شکسته شده توسط دندانپزشک معالج
2. مکان یابی فایل شکسته در پرونده ارجاع شده
3. مکان یابی فایل شکسته باقی مانده از موارد درمان مجدد
مکان یابی قطعه فایل شکسته توسط دندانپزشک معالج
بلافاصله پس از وقوع شکستگی، به کارگیری ابزار باید متوقف شود. در این صورت ممکن است لازم باشد پزشک بیش از یک رادیوگرافی پری اپیکال که با زاویه‌های افقی مختلف به دست آمده را به دقت تفسیر کند تا حادثه را تایید کند، محل دقیق قطعه فایل شکسته را در کانال ریشه آشکار کند، ضخامت دیواره‌های عاج باقیمانده را و در صورت وجود عمق یک فرورفتگی خارجی را ارزیابی کند. مزیت در این مورد آن است که نوع و اندازه دقیق قطعه فایل شکسته و همچنین مرحله دقیق به کارگیری ابزار و زمانی که خطا رخ داده، مشخص می‌شود.
مکان یابی قطعه فایل شکسته در پرونده ارجاع شده
در برخی موارد، اطلاعات به دست آمده توسط دندانپزشک ارجاع کننده در مورد قطعه فایل شکسته و مرحله به کارگیری ابزار و زمانی که شکستگی رخ داده، بسیار روشن‌کننده است، اما در بسیاری از موارد هم اینطور نیست. تفسیر کامل رادیوگرافی(های) پری اپیکال که قبل از شروع هر درمانی به دست می‌آید، دوباره کاملا ضروری است.
مکان یابی قطعه فایل شکسته باقیمانده از درمان‌های مجدد
در این موارد، تشخیص قطعات فایل شکسته باقیمانده قبل از شروع عمل، برای فرآیند تصمیم‌گیری در مورد طرح درمان و همچنین به دلایل پزشکی-قانونی بسیار مهم است. بار دیگر رادیوگرافی پری اپیکال، الگوی اصلی رادیوگرافی مورد استفاده است. تشخيص راديوگرافي قطعه بای‌پس شده و باقی مانده در كانال ريشه يا باقی مانده در كانال پر شده تا سطح قطعه فایل شکسته ممكن است چالش‌برانگيز باشد. ترکیب مواد قطعه، اندازه و طول قطعه، همچنین ویژگی‌های فنی پرکردگی و نوع ماده پرکردگی مورد استفاده (گوتاپرکا و سیلر) از جمله عواملی هستند که بر توانایی رادیوگرافیک برای تشخیص وجود یک قطعه فایل شکسته تأثیر می‌گذارند.
دایموتک، تولیدکننده تجهیزات دندانپزشکی
(ایمپلنتولوژی و جراحی، اندودانتیکس و درمان ریشه)
قلم استخراج فایل شکسته BTEX نسخه گلد
تحت هر سه وضعیت مختلف که در آنها از اپراتور خواسته می‌شود تا وجود یک قطعه را رؤیت، شناسایی و مکان‌یابی کند، گیره جداسازی (فلزی یا پلاستیکی) ممکن است با تصویر رادیوگرافیک قطعه فایل شکسته تداخل داشته باشد. به علاوه، گیره ممکن است از پیگیری روند دستکاری‌های مورد نیاز در طول تلاش‌های مدیریتی توسط دندانپزشک جلوگیری نماید و توانایی او را برای تخمین مقدار عاج جدا شده از دیواره کانال ریشه کاهش دهد. بنابراین، در همه موارد، پس از شروع درمان کانال ریشه یا درمان مجدد، توصیه می‌شود که در صورت امکان، گیره را با قرار دادن روی دندان مجاور (شکل 1) یا با استفاده از نخ دندان یا نوارهای لاستیکی، نگه دارید.
شکل 1- (a) رادیوگرافی قبل از عمل مولر اول فک بالا با قطعه فایل شکسته در کانال دیستوبوکال. (b) قرار دادن گیره پلاستیکی روی دندان درگیر با قطعه فایل شکسته، در طول تلاش برای عبور از قطعه به کمک یک فایل کوچک که مانع از تلاش‌های مدیریتی می‌شود. (c) قرار دادن گیره روی مولر دوم مجاور باعث ایجاد نمای واضح‌تری می‌شود.
